Müfettişin Mutluluğu Şiiri - Hüseyin Kıyak

Müfettişe sormuşlar;
Konforlu Yolculuk nedir? diye
Üç tekerlekli çocuk bisikleti, demiş
tekerin birincisi ayrılık
ikincisi ayrılığın sonunda gelen hasret,
her ikisini birleştirip ayıran yol üçüncüsü.
Bu tekerlerin hiç biri diğerine değmez,
hepsi beraberce, aynı coşkuyla
asla devrilmeden,
ama ağır ağır yol alır,
senin konumun ise her zaman
üçgenin ortasındaki selede yer alır
ve işte o sele senin konforun olur...

Müfettişe sormuşlar;
peki yıldızlı otel hayatı?
Halının üstünde gezinen çıplak ayaklar, demiş
siyah plastik kulplu küçük alüminyum tavada
bir menemen hayali, sıcak ve kıvamında,
oda parfümüyle karışık rutubet kokan asansörler,
büyük puntolarla rakamlar yazılmış
ağır pirinç anahtarlar,
sarı yuvarlak topuzlu içeriye açılan kapı kolları,
dört duvar arasına sığdırılmış
telli yatakların karşısındaki televizyon kutuları
ve televizyon kutularında geçip giden
zifiri karanlıklarla dolu yıldızlı hayat...

Müfettişe sormuşlar;
Ya Saygınlık? İtibar?
Ha O’mu? üç günlük, demiş
bilgiler doğru bildiklerini,
doğrular kalemi,
kalemler eleştirileri,
eleştiriler de duyguları erittiğinde
dördüncü gün
kırık kalemin kalır geriye
saygı ve itibardan...

Müfettişe sormuşlar;
İyi hoş ta Mutluluk bunun neresinde?
Hayatın içinde, demiş gülerek
sidik kokulu otogarların
komik muavinlerinde,
kilometreleri gösteren tabelalarda,
telefon kablolarının diğer ucundaki seste,
ak sakallı çiftçi Mehmet Amcanın
seni Genel Müdür sanmasında,
farklı kültürdeki insanların
gülmesinde aynı şeye
karşılık beklemeden.
Mutluluk denizi görmeyen insana
anlatmakta denizi,
Mutluluk doğada, uyumunda renklerin,
asırlık çınarları saran toprağın içinde,
antik bir eserin yıllara meydan okumasında,
Mutluluk hayatında hiç görmediğin bir yeri
daha önceden orada yaşamış gibi hissetmekte,
Anadolunun bir yerindeki sinekli esnaf lokantasının
dikdörtgen şeklinde kesilmiş
kağıttan peçetesine ağzını silmekte,
ilk kez tadına baktığın bir yemekte mutluluk,
kısacası Mutluluk kendi içimizde...

(Bartın, Eylül’2002)