Ellerim karıncalanıyor,
Sana yazamadıklarımı şiire dökmek için sabırsızlanıyor âdeta.
Birden odama yansıyor o gül yüzün,
Bakışlarımı kaldırıp seyreduruyorum seni,
Konuşmuyorsun.
Ve bir anda kayboluyorsun.
Koşuyordum küçük bir çocuğun peşinden,
Tozu dumana katarcasına,
Kanat çırpmaktan nefes nefese kalan bir kuş misali...
Elimi uzatıyor ve tam dokunacakken,
Tökezleyip düşüyordum.
Sonra yine koşuyor yine nefes nefese kalıyordum,
içimden,
Sanki yazdıklarına bir karşılık alabildin mi diye avazı çıktığı kadar bağırıyor aklım,
Kalbim 'onu sevmeyi bırakmak ahmaklıktır' dese de,
Aklım kusuyor seni istememekten...
İkisinin arasında gelgitler yaşıyor,
Arada mahvolan yine ben oluyorum.
Kaç mevsim geldi geçti senden sonra,
Doldurmadı, dolduramadı hiçbir rüzgar boşluğunu,
Öyle bir boşluk ki bu
yeniden gelsen eğer
senin bile doldurmaya gücün yetmeyecek gibi o boşluğu.
Kapalı kapılar ardından gelen o iç ses...
Ne kadar bastırmaya çalışsam da,
Olmuyor; durduramıyorum.
Sanki biri kilidiyle oynuyor ruhumun,
Bedene hapsolmuş sahteliklerden ayırırcasına yumrukluyor zincirlerimi.
Kimin ahını aldı bu deli gönlüm,
Hangi insanın kalbini kırdım,
Canını yaktığım birileri mi vardı ya da..?
Herkesle iyi geçinip kimseye bahsetmemiştim senden oysa,
Nasıl bu hale geldim ki o zaman?
Tutunduğum dalımı hangi rüzgar kırdı?
Algılamakta güçlük çekiyorum artık hayatı,
Sanki tat alma duygum elimden alınmış gibi,
Gezdiğim sokaklar eskisi gibi tanıdık gelmiyor mesela,
Otobüs durağının yanındaki o parkta çocuklar oyun oynamıyor uzun zamandır,
Yapraklar eskisi gibi aheste aheste uçuşmuyor,
Ağaçlar rüzgara selam dâhi vermiyor,
Bazı olmazlar vardır hayatta,
Ne yaparsan yap, nasıl yaşarsan yaşa hatta yaşamamayı göze al,
Olduramazsın...
Bir kağıdı yakıp yeniden eski haline gelmesini bekleyemezsin mesela,
Ağacı kökünden ayırıp yeşermesini,
Sana dallarından meyveler sunmasını beklememen gibi.
Son günlerini yaşıyor vâdesinin dolmasına az kalan bu uğursuz yıl,
Ömürden bir sene daha eksiliyor,
Bize kattığı şeyler olmadığı gibi bizden aldığı birçok şey ile ünlenmiş olan son zamanlar...
Felaketler birbiri ardınca devam ederken,
Hiç yoktan çıkıvermiştin karşıma.
Zaman, peşinden koşarcasına hayatın,
İkisi birden yarış halindeler sanki.
Hayat, zamanı kıstırsa da bir kenarda,
Kazanan hep zaman oluyor.
Hayat dururken,
İnsanlar her saniye sırasıyla son nefesini verirken,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!