Nihal'im Gözlerinin Kuyusunda Kayboldum

BEDENİN SIRRI: NİHAL’İMİN BİYOLOJİK İLAHİYESİ

I. SAÇIN TUZU

Nihal’im, saçlarının kokusu geceyi kutsal kılar.
Her tel, gökte parıldayan yıldızdır.
Karanlığın içinde gizli bir samanyolu gibi
Beni kaybolmaya çağırır.

II. NEFESİN DUASI

Nefesin; rüzgârın dağlara çarpan ezgisi.
Aldığın her soluk, evrenin kalp atışını taşır.
Verdiğin nefes; denizin göğe sunduğu duadır.
Nihal’im, senin soluğun, benim dirilişimdir.

III. ELLERİNİN HARİTASI

Ellerinde kaderin kıvrımları çizili.
Avuçların sıcak, yaşayan bir toprak.
Parmak izlerinde kaybolan ırmak yatakları…
Nihal’im, senin dokunuşun kalbimi yeniden inşa eden mühendisliktir.

IV. GÖZLERİNİN KUYUSU

Kirpiklerin; toz tutmuş kelebek kanatları.
Her kırpışta âlemi yeniden kuruyorsun.
Gözbebeğinde ayın kuyudaki yansıması var.
Nihal’im, bakışların tenime işleyen sessiz bir sûre…

V. NABZIN GİZLİ DİLİ

Şakaklarında vuran damar, zamanın davulunu çalar.
Her atışta bana ölümsüzlüğü hatırlatır.
Kanının akışında kadim hikâyeler yüzüyor.
Nihal’im, sen et ile ruhun barış çiçeğisin.

SON HÂTİME: İNSANÎ MUCİZE

Ey Nihal’im!
Bedenimiz kırılgan kilden yapılmış bir tapınak.
Ama her hücrede kâinatın ilahisi gizli.

Terin göğe yükselirken — dua olur,
Tırnağın kırılırken — dünyanın sonundaki çatlak olur.

Bizim özlenen tarafımız, fanilikte saklıdır.
Çünkü insan;
Toprağın yıldıza,
Terin duaya,
Nefesin rüzgâra dönüşmesidir.

Ve aşk, senin gözlerinin kuyusunda
Kaybolduğum o ilk anda başlar.