Moleküler Ayrışma Şiiri - Mustafa Turay

Kuruyan sarı yapraklarla süslerken
derimde bıraktığın parmak izlerini…
Nasılda saklamışım bakışlarımı
kavurucu temmuz akşamlarına
Gözlerimde linçe maruz kalmış
solgun bir çocuk…
Ruhumdan gidişinle perişan kalan
o sıska çocuk…

Dışımı tekrar tekrar içime gömen
o çelik zırhtan aşkı
Ellerimle sakladığım korkunç hafızanın
uslanmaz haylazlığı
Nasılda kaçırmışım ki bakışlarımı
hep içimdeki dehlize gömülüyorum

Kurtul benden
Çözül, sök artık bütün moleküllerini
Sıyrılarak ayrılalım; ayrışalım kemikten, etten
ve savrulsun arda kalan tüm dikiş izlerimiz

Artık sevme beni
göz göre göre aldatıyorsun yalnızlığı…