Mızıkçı Şiiri - Ömer Yücekaya 2

Kuşatılmış bir nehirim
Okyanuslar kucak açmıyor artık bana
Kendi içimde çürüyorum

Mutluluğa dair bir “b” planım yok

Hangi kapıyı çalsam
Yüzüme kapanıyor mutluluğun sedefli kapısı
Ben kaçtıkça yatağıma giriyor
Mutsuzluğun fosilleşmiş cesedi

Aşk bile…
Bir zaman munis bir kedi uysallığıyla kendini sevdiren aşk bile
Yaklaşmaz oldu yanıma
Kim bilir belki de ben kaybettim aşkı
Avuçlarımın paramparça atlasın da

Kimin ilenci bu, kimin laneti
Bilmiyorum
Nazara mı geldim
Kötücül bir büyücünün hışmına mı uğradım
Onu da bilmiyorum

Bildiğim
Bütün kahramanları ölmüş bir roman kadar anlamsız
Aforoz edilmiş mürideler gibi mutsuzum
Çok sıfırlı bir yenilgiyle başladığım bu kanlı oyundan
Artık çıkmak istiyorum

Kimseyle konuşmaya tahammülüm kalmadı
Bu yüzden dudaklarıma hapsettim kelimeleri
Her şeyi ya içime atıyor ya da küfreder gibi susuyorum

Açtırmayın ulan bana bayramlık ağzımı
A ç t ı r m a y ı n…

Açarsam d e l i r i y o r u m