Şairliğimden Miras

fazla sevinmiyorum
sevinç deriden içeri girmiyor
günler yavaş yavaş eksiliyor
her biri bir ayin gibi
unutulmuş bir sözün altına gömülüyor

verilen sözler
birbirinin üzerine düşen boşluklar
ve o boşluklarda
sözcükler kabuk tutuyor artık
bana kalan
kargaşadan yapılma bir görev
adı “memurluk” olan bir yabancılık
ve ben o köprüde
adımı unutur gibi yapıyorum

gocunmak
bir tür iç çekme biçimi artık
göğsümde duran camdan ağırlık
ve şairliğimden miras kalan
yıpranmış bir gölge
göğe asılı kalmış cümle
biraz sevilmiyorum
ve şiirle teselli ettiler beni

kendini ihbar eden
arıza bir şairin
dünyaya açılan tek kapısıydım
ya da:
sadece o kapıydım