Minik serçeler Manzum hikaye

Doğa yine kar altında, uzun bir kış dinlenmiş,
Bu senede erkenden, tekrar ilkbahar gelmiş.
Ağaçlar ve çiçekler, yeniden filizlenmiş,
Arılar- kuşlar-kurtlar, birbiriyle eşlenmiş.

Dişi bir serçecik, yem bekliyor sabırla,
Dört adet yavrusuyla, yuvasının başında.
Yem getirsin erkeği, beslesin yavrusunu,
Aç kalmasın biçareler, o’nun bütün arzusu bu.

Hava yine karardı, yağmur başladı birden,
Yavrular aç bağırıyor, acıktım anneciğim,
Babamız gelmedi mi, hala gittiği yerden?
Yağmur şiddetleniyor, ne gelen var, ne giden,
Yavrular sabırsızca, bağırıyorlar yeniden.

Baba ise sırılsıklam, bin zorlukla geliyor,
Ağzında birkaç solucan, yuvasına dönüyor.
Sevinç çığlıkları, inletiyor her yeri,
Babamız yem getirmiş, babamız dönmüş geri.

Anne kuş yavruları, kanadıyla örtüyor,
Artık doydu karnınız, şimdi uyuyun diyor.
Yavrular birbirine yaklaşıp, uyuyor mışıl, mışıl,
Mutluluktan hepsinin, gözleri ışıl, ışıl.

Kısa bir zamanda, yavruların kanatları çıkıyor,
Anne ise çok titiz, yavruları yıkıyor.
Uçuş dersi başlamalı, bu anne’nin görevi,
Minik kuşlar çalışmalı, bu o onların ödevi..

Yavrular anaç oldu, eş bulup, yuvadan uzaklaştı,
Anne baba ardından bakıyorlar, gözleri hala yaşlı.
İşte böyle bir olay, her gün sürüp gidecek, hep nesilden nesil’e
Hayat devam edecek, uçup gitseler bile.