Bir aşk ki, sanki eski bir masaldı,
Her sözü bir yemin, her bakışı yalandı.
Bir aşk ki, hayali beni benden aldı,
Elleri yüreğimde sonsuza dek kaldı.
Bir aşk ki, adı yetim kalmış bir kelime,
Sevdikçe sararıverir kalbindeki sarmaşıklar,
Ufak tefek olsalar da bir hayli karmaşıklar.
Derbeder olmuş yürekler, ayrılığa alışıklar,
Erken çöken kış akşamında, nerede bu ışıklar?
Her yaprak dökülür, kırık bir feryat gibi,
İçimde bir çocuk yaşardı bir zamanlar,
Gökyüzüne dokunur, nurla oynar.
Servi dallarında gezdirirdi düşlerini,
Ellerinde serin bahar, gözlerinde şavk.
Bir yoldan yürürdü, taşlar dile gelirdi,
Yüreği, korkunun bile kaybolduğu derinlik…
Gözlerim can çekişiyor hülyasında, şaşkın.
Nabzımın attığı yerde, nereden bu serinlik?
Çöl sıcağında büsbütün gözü kör aşkın.
Kıpkırmızı çay bardakları,
İnce beliyle masada duruyor.
Belki beni de kandırıyordur o bardaklar,
Tıpkı sevinince terleyen parmaklar gibi.
Her dokunuşta bir yalan,
Her bakışta bir sır,
Senin her saç telinde bir sevdalının ahı var,
ama belki de o ah, hiç senin duymadığın bir suskunluktu.
Bir yangın gibi saklı kalmış hüznü,
adımlarında hissettim — ya da öyle sandım.
İstanbul sokaklarında baktığım her yerdesin,
Ne olurdu kalbin bende kalsa emanet,
Usandım artık bitsin gönlümdeki esaret.
Umut bağlama tahtına tacına gayret,
Dön riyakar özünden, kalma bu nihayet .
Bulutlar yalancı, yağmaz bize emanet,
Sokaklar seni benden daha çok tanır artık.
Islak kaldırım taşlarında adımların çözülürken
ben hâlâ yerini unutmayan bir iz gibiyim.
Sen çoktan silindin,
ama ben hâlâ yazılıyım.
Dilerim Tanrı’dan, bir yağmur yağsa…
Usulca, sen duymadan başlasa —
bir mektup gibi açılmadan,
bir şarkı gibi çalmadan.
Dudaklarına düşse ilk damlası,
benim yerime bir buseyle erise.
Sen, hâlâ aşka inandığım tek nedensin,
Eksikliklerimi tamamlayan tek şeysin.
Bir parça değil, bütün benliğim,
Kalbim, dünyadaki sonsuzluklarım.
Üstüm başım sevdayla dağınık,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!