Mihrabın önünde Unutulanlar

Mihrabın önünde sessizlik var şimdi,
Ne bir adım duyuluyor, ne bir kalp çarpıyor.
Bir zamanlar gözyaşıyla ıslanan taşlar,
Artık kurak, artık yetim…

Allahu Ekber derken dil,
Yürek başka yerlerde dolanıyor.
Secdeye varan alın,
Gönlünü düşürmüş pazarlara.

Ey unutuşun karanlığına batan ümmet!
Mihrab seni bekliyor hâlâ,
Seni özlüyor kıbleye dönen taş duvarlar.
Ama sen,
Bir başka yöne secde etmişsin fark etmeden…

Zikir susmuş,
Tesbih dağılmış,
Ezan mahzun okunuyor minarelerden.
Ve biz,
Mihrabın önünde
Kendimizi unutarak durmuşuz.

Unutuldukça incinen bir söz var:
“Beni hatırlayın ki,
Ben de sizi hatırlayayım…”
Ama biz…
Hatıraların bile dışına taşırdık adını, ey Rab!

Artık uyanmalı bu yürekler.
Çünkü her unutulan mihrap,
Bir ümmetin susan vicdanıdır.
Ve her terk edilen secde,
Bir zaman mühürlenmiş cennet kapısıdır.

Ey kalbi özlemiyle yanmış olanlar!
Dönün mihraba,
Dönün ki secdenizle dirilsin zaman.
Dönün ki bir ümmet
Kendi izini yeniden bulsun
Allah’ın huzurunda…