Miço Şiiri - Psigareşh Wolfruso

Kimsesizliğime dokundun küçücük ellerinle,
Siyah ve Beyaz olan dünyamı renklerine boğdun,
Kadim zamanlardan beri var olan buzlar çözülürdü bi ihtima bu vesile ile...
Nefretin yükü altında can veren sevgi canlanırdı belkide...
Pruvada fırtınaya bakan bir miço kadar dalgalı ruh halim,
Denizin içinde olup.. susuz kalmak gibi yaşamak.
Bütün güvenli limanlar yıkılmış , gemilerin hepsi yakılmış...
Enkazların arasında çarpa çarpa ilerliyorum.
Biliyorum fırtınalar sadece rüzgar ve yağmura gebe değil,
Ardından gelecek olan güneşli günlerde olcak,
Belki o zaman güvenli bir karaya demir atarız,
Bir ağacın gölgesinde uzanıp göğe bakarız..