Mezar Taşları Şiiri - Emine Sipahi

Sessiz bir bahçedir kabristan,
Rüzgârın fısıldadığı,
Toprağın kokusuna bulanmış.
Her taşın gölgesinde bir hayat gizlidir,
Bir annenin duası, bir çocuğun gülüşü,
Yarım kalmış sevdanın ateşi.

Taşlar konuşmaz ama biz duyarız,
İsmin harflerinde gözyaşı çırpınır,
Doğumla ölüm arasına sıkışmış rakamlar,
Koskoca ömrü özetler bir kaç çizgiyle.

Mezar taşları yalnız değildir,
Onların yanında ağlayan gözler vardır.
Bir gül bırakılır , belki solmuş bir karanfil,
Belkide göğe yükselen duâ

Bir baba gelir, oğlunun taşına eğilir,
Saçlarına değen rüzgâr, sanki oğlunun nefesidir.
Bir anne gelir,elleri titrek,dudakları kurumuş,
Taşın soğuğunda arar evladının sıcaklığını.

Sevdiğini yitiren genç bir kadın,
O taşın başında , her gün biraz daha solarken,
İçinde büyüyen özlemle,
İkinci bir mezar taşına dönüşür.

Mezar taşları aslında yaşayanlara aittir,
Orada yazılı olan isim,toprağın derinliğinde uyurken,
Taş, yukarıda kalanların omuzuna yaslanır.
Bir kardeş,bir sevgili taşa dokunur ve susar.

Kuşlar konar taşların üstüne,
Gün batarken gölgeler uzar,
Ve insan anlar ki,
Ölüm yalnızca gidenin değil,
Geride kalanın da yüreğine kazınmış bir yazıdır.

Mezar taşları zamanın susturamadığı şahitlerdir,
İnsanla insan arasındaki en son bağdır.
Bir isimde birleşen gözyaşı,
Bir taşta dirilen hatıradır.

Toprağın sessizliğinde kendi fani yolumuzu görürüz.
Taşlar bize fısıldar:
'' Bir gün sen de buraya adını bırakacaksın.''

Ve gün gelir,
Ziyaret edenlerde birer birer toprağa karışır.
O zaman yeni taşlar yükselir yan yana,
Ve hatıralar bir birine yaslanır.