Mezar Şiiri - İlhan Özdemir

sevmelik kadınlar vardı
bir de sövmelik adamlar
koşmalar vardı
hedefe doğru; coşkulu
bir de lanet olası küçük adımlar

özgürlük vardı
buram buram kokardı.
her bir nefeste
göğsümü gere gere
aldığım her nefeste
vücuduma dolardı
her hücrem
ben özgürüm, diye
dipdiri ayaktalardı

sonra etrafımı duvarlar sardı
özgürlükten geriye duvara çarpmalar kaldı

bazıları bana neden ağladığımı sorardı
bazıları da beni hiç ağlamaz sanırdı

cebimde paradan çok topraklar kaldı
cesaret edip bakamadım
ama bedenimi yiyen kurtlar vardı
sonra gözlerim de kapandı
muhtemelen geldiğim bu son nokta mezardı.
yoksa bu duvarlar mezarımın duvarları mıydı
hayır! hayır!

düşlerimi çalan
rüyalarıma gizlice sızan
hayallerimden midesi bulanıp kusan
o sövmelik adamlardı

kadınlar mı?
evet, sevmelik kadınlar vardı
onlar da ruhumda çok yaralar açtı
ama artık tadı varsa kaçtı!

ne kadınlar ne adamlar
ne insanlar ne hayvanlar
ne yaşam ne duvarlar

aslında bedenimi yiyen o kurtlar da yalandı.
her şey bir kenara
ben ölmedim belki

ama bence dünya
çok kişilik bir mezardı!