Mevlüt'ün düşü Şiiri - Yılmaz Canalan

bok yağıyordu gökten,
gürül gürül vıcık bok.
hani nasıl anlatsak, kapayın gözlerinizi...
kan ter içinde uyandi mevlüt,
boktan boğuluyordu düşünde
kolları havada, elinde bir dal gül
kendi ölsündü, bok değmesindi gülüne
sıtma tutmuş gibi titredi mevlüt,
bir sefa poğaçası kadar küçüldü iyice
gözleri dolunayda düşünüyordu:
demek ki ne kadar bokla dolmuşum senelerce
uzandı sırt üstü rehayla
oh, dedi, be oh!
ne bok yağıyordu, ne boğuluyordu mevlüt
olsun, olsun, dedi, n'olur?
bokmuş, breh!

insan boku olmasın da!