Metz Düşü Şiiri - Karahan Yılmaz

Binlerce yıldıza fısıldadım sırlarımı
Gökte maviler iç çeker, ağlardı
Yağmurlar beklemesin diye, bulutlarda
Toprak günlerce elini açardı.

Gözler ayrılıklarda sınardı kendini
Ten, geceleri sıcak bir el arardı
Günler okşardı göçebe düşlerimi
Sokakta hüzün, cebimde sonabahar

Gün batımlarında özlem taşırdım
Yayılırdı sıla kokusu, metz susardı
Yirmi yaşım el sallardı, uzaklardan
Utangaç bir kadın olurdu gece

Serpenoise sokağına sözlüydü zaman
Usulca gelir, beklemeden giderdi
Bir renk daha eksilirdi, susardı günler
Hüzün hep saçlarını tarardı, yorulurdu

Bir kadın sokakta ne kadar kadınsa
Metz'de o kadar metz' di tarihin kollarında
Ve her sabah yeni bir umutla uyanırdı moselle
Paul Verlaine'in unutulan mısralarında..

Serpenoise sokağında telaşlıydı zaman
Usulca gelir, beklemeden giderdi
Ağır adımlarla, sessizce geçerdi karahan
Zaman yaprak dökerdi, susardı..

Yalnızlığın solgun sesine tutunmuş
Düşlerimde gülümseyen bir çocuktu metz