Metrobüste yeğenle bir film gibi -1

METROBÜSTE YEĞENLE BİR FİLM GİBİ

Sabah metrobüs,
ağzına kadar dolu hayatla...
Yanımda yeğen,
dünyayı kurtaracak gibi bir postere sarılmış,
“Dayı,” diyor,
“Bu şehir neden hep aynı filmi gösteriyor?”
Ulan diyorum içimden,
haklı çocuk —
biz bu senaryoda figüranız,
bilet parasını da verememişiz!

Cam buğulu, dışarıda yağmur,
içimde rakıdan kalma bir sis.
Teyze diyor ki,
“Evladım içki kokuyorsun.”
Ben diyorum ki:
“Teyze, ben zaten Beyoğlu’yum,
benden çilingir sofrası eksik olmaz!”

Yeğen gülüyor,
çantadan bir bira çıkarıyor,
“Dayı,” diyor, “bu sahneye müzik lazım.”
“Ver,” dedim, “Şivan Perwer çalsın,
şehrin acısını da dans ettirsin biraz.”

Birden şoför bağırıyor:
“Arkaya ilerleyelim!”
İlerliyoruz,
ama herkes başka bir hayatın ön koltuğunda.
Kimi sevgilisine küsmüş,
kimi kredi borcuna,
kimi Tanrı’ya…

Ben metrobüsün ortasında bir dua gibi yanıyorum:
“Yaşasın yaşamak be!”
diyorum,
“Yaşasın gülmek, ağlamak,
bir dubleyle dertleri unutan bu millet!”

Yeğenle çak yapıyoruz,
bira köpürüyor,
bir teyze ‘ayıp!’ diyor,
biz kahkahalarla iniyoruz durağa…

Yağmur yağıyor,
ben sigaramı yakıyorum,
yeğen “Film bitti mi?” diye soruyor.
“Yok be çocuk,” diyorum,
“Bu şehir bitmez,
biz sadece ara sahnesindeyiz!”