Vicdan azabınca çöktü sonbahar.
Dedim “şuna hiç görünmeden kaçsam.”
Bütün gün peşimden koşturan rüzgar,
Yağmuru yardıma çağırdı akşam.
Düşün düşün çıkamadım içinden.
Bir acıklı kitâbe miydi yoksa kumaşın?
Bu ne zorba bir bulut, çekilmedi tependen.
Hasıraltı duruyor kirpiğinde gözyaşın;
Budur elbet, bilirim, seni en çok kahreden.
Anlat bana göklerin başı dönmüş yıldızı;
Tekerrür etti akşam, gün gözlerimden aktı.
Aciz görünen dağlar yol vermiyor uzağa.
Bulutların ardından, güç bela, son kez baktı,
Bir güneş daha battı, düşüp aynı tuzağa.
SİYAHİ
Gözlerime sorarsan bütün renkler siyahi.
Gündüzü kaldırsalar hayat zorlaşmaz bana.
Bir ufuktan yan yana bin güneş doğsa dahi,
Birinden bir parçacık ziya bulaşmaz bana.
Niçin bu kalabalık,
Kime vermiş selamet?
Enikonu zorbalık,
Başı sonu husumet.
Peşinden geleni ek.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!