MENEKŞE__________________
Papatya mevsiminde bir garip yalnızlıktır menekşenin yaşadığı
Saksısından dökülen can suyu besler nedensiz bir tiz çığlığı
Sessizliğinde ağlarken kök hücresindeki her inanmışlığı
Güneş yanıltıcıdır evin camından süzülürken kandırır gün ışığı
Kuruyup sararır papatya oldu sansada tadacaktır karanlığı
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta