Melike Üstün Şiirleri - Şair Melike Üstün

En karanlık gecelerimde,
Bir gençlik sayhası çınlıyor kulaklarımda.
"Geri dön, kurtuluş buradadır, geri dön" deniyor.
Ve kabuslarımda binbir kılıç çekiliyor.
Namluların uçları gençliğime doğrultuluyor.
Peki ya bu çığlık, beni nereye götürüyor?

Gönüllerden akanlar arşa uzanıyor.
Dudakların kımıltısından dağılan sayhalar,
göklere erişiyor.
Kaz ayaklarından sızıp toprağa karışan bir şeyler var.
Dillerin ucundan dökülecek her laf,
Son nefeslere ferman yazacak.

Buğday, bolluğun simgesiyse eğer,
Nedendir buğdayın öğütülmüş tanelerini yerden toplayan çocuklar?
Şarkı söyleyen bir kadını dinleyen binlerce adam,
Tek bir bebeğin çığılığını duyamadılar.
Toprak yeşertmekteyken yüzlerce çiçeği,
Kim onları toplayıp götürebilir,

Ölüm kokuyor gözlerin,
Sense durmuş, hâlâ acı acı bana bakıyorsun.
Dudaklarından dökülen şeyler, yegâne bir yok oluşu hatırlatıyor.
Zira konuşmalarından da çok bir şey anlaşılmıyor.
Hâlbuki seni ilk görüşümden bu yana,
Sadece kulaklarımız da bir yaşam serzenişi vukû buluyordu.

Bir, ötenaziyim ben.
Umudun, kulakları doldurmadığı,
Ruhunda, bedeni dolduramadığı bir ötenazi.
Ölümün, tek çare oluşunun, uzun uzun anlatıldığı, ötenazi bir hastayım.
İçinde, yetim öksüz yaraları olan biriyim.
Basitliğin, en çok uğradığı, soğuk kışta otobüslerin durmadığı durağım.

Mesela!..
Örselendiğinde bir adam
Ve topa tutulduğunda bir yaşam,
Artık fark edilecek şey en aşağıdadır.
Nakşedecektir beyinlere karanlık fikirler,
Sonrasında da ağır ağır gelecek, toplar, tüfekler.

Pençelerinin arasına sıkıştığımda hayatın,
"Yol yok, dön geri!" deyip yola vurulduğunda ayaklarım,
Son umudum sensin...
Durdum, baktım göz ucuyla olan biten her ne varsa.
Kavradım, anladım, çoğu duygu ve ilke azınlıkta.
Lakin ben, nereye baktım?