Melia Azedarach Şiiri - Habibe Merih Atalay

Ben olmanın Kıymet-i Harbiyesi...

Elbet, bir kişiyi bağlar.
Yani, yine beni.

İşte yine dışardayım.

Elim kolum serbest
Yükümlülüğüm, sırtımda yine
Elimi kolumu sallayarak -zihnen-
'Yalınayak\Başıkabak'
Yürüyorum...

Hava...
Güneşli 28°
Yağış:%0
Nem:%30
Rüzgarsa:6 km saatte...

Ama...
Elde var 1 hüzün...

Kum saatimin son çeyreğinde
-Bitiyoruz! Bitiyoruz! diye
Savuruyoken son kumulları
Elden ne gelir?

Bitince bir el bizzat evirsin bir el daha
Çevirsin tersime ve sallayıversin
Bizahmet bir zar daha tekrar yine
Salıversin bir düşeşle ve bir son kez

Son bikez...

Başlatılsın sil baştan...
Zaman zar daşlığımız

Başlayalım en baştan...

Kaldığımız yerden değil ama
Hep geçmediğimiz yerlerinden
Geçilsin bu kez sınıflarımız

Yenilenen Tespih Ağacı dikili
Yollarımız koksun yine... ama
Zambak gibi...
Ama Leylak...
Ama Akasya.., Ihlamur...

Açsın çiçeklerimiz topyekûn
Ama Badem...
Ama Ceviz, Hurma...
Ama Portakal, Kavun, Karpuz gibi ..

İçelim berrak havayı içimize
Ama Susamuru
Ama Köstebek, Yılan
Ama Kartal... Ejderha gibi...

Kanatsal göklerden gibi
Gelen bir görsel
Ama Mavi gibi
Ama Sarı, Turuncu,
Ama Boz...
Ama boş...
Bir Salıncak..
Beşik... dibi gibi...

Zamanın bir yerinde
O sallanan Beşiktaş'larda
Salınan da bendim diplerimden
Her dem ben olayım
Tıpkı yine ben gibi.

Sen?
Ya sen?

Sen de, nerede idiysen,
Orada ol,
Kal,
Dur,
Gelme, yine...

Tıpkı hep bildiğim
Afetsel gibi...