Melez gülüş Şiiri - Sedat Yaşar 2

MELEZ GÜLÜŞ

Melez bir gülüştü yanakta,
Bir sahte tebessüm —
Bir garip boşluk var gözlerimde,
Umut, kurumuş bir ağaç:
Dallarında solmuş çocuklar,
Ellerinde ekmek değil, suskun dünya.

Tahtından sızar geceye donmuş ayaz,
Altın tozuna gömülmüş unutulmuş bir krallık.
Dili ipek, sözü zehirli balmumu,
Gözleri donmuş ayaz,
Baktığı her yüze kış iner,
Sonra da başka birini suçlar.
Yüreğinde yer yok acıya,
Orası kapanmamış bir boşluk —
Kazananların unuttuğu bir yara.
Adımları çiçekleri soldurur,
Saçlara bile sis çöker rüzgarıyla.

Zulmü izledi bir nesil,
Ekranda gölge gibi,
Ne tokat attı ne kucakladı,
Sadece baktı.
İnsanlık, kör bir camın ardında,
Ne gülümsedi, ne ağladı…
Sadece unuttu.

Korku sarsar ruhun direğini,
Ama tohumun içinde saklı bahar,
Açlık bile yeşertir gizli düşleri.
Kül solunur, hüzünle karışmış,
Kumların altında gömülmüş hayaller.
Sümbül kokusunda boğulmuş düşler —
Ve biz, dilsiz ve sağır,
Bir halkın gözyaşlarını içtik,
Ekranlarımızı tuzladık.

Bir nefes var hâlâ,
Solgun bir ışık — sönmemiş,
Sessiz bir çığlık, duyulmayan ama var olan,
Kırık zincirlerden yükselen umut.
Bir bebek uyanıyor dünyaya,
Tüm evren susar, dinler.

Ne çok güldük, ne çok mutlu göründük…
Kan akarken her gözde, baharı oynadık sahnede.
Sürgülü perdelerin ardında sakladık gerçeği,
Tiyatro gösterisiydi yaşamak —
Adaletsizliğe süs,
Zulme alkış tuttuk,
Gül kokulu maskelerle.
Bir sürüydük, kör ve sağır,
Gözlerimizi kapatıp yüreklerimizi uyuttuk.

Ama…
Çocukların gözlerinde saklıdır dünya,
Kirlenmemiş, dokunulmamış, taptaze bir sevgi.
Rüzgarın fısıltısında gizli umut,
Toprağın derinliklerinde kök salan direnç.
Bir yürek çarpar, sessizce uyanır,
Ve karanlık aydınlanır o anda.
O gözlerde yeniden doğar,
Umut kurumuş ağacın yeşeren dalı.
Ve evren —
Sessizce,
Yeniden nefes alır.