Melankolik Şiiri - Abdulkadir Çelik

melankolik bir yanım depresif olan kişiligim kahırla bezenmiş sanki bedenim
adlandıramıyorum kendimi tanıyamıyorum içimde katil duygularımla
acıyı öyle bir yaşıyorumki acısız hayatın tadı yok gibi alıştım kaybetmelere
içimde sevgi çiçekleri, gönül bahçemde yeşerirken susuz kalıyorum sanki

bilinç altına yerleşmiş derin izlerim var içimdeki siyahlığın varoluş sebebimi
bana özel melankolik hayatımın depresif geçen hayat damarımmı
olmasa acı ne anlamı var kahırların anlamını yitiririz her anın kalmaz tadı
melankolik işte bu anlamsız anlamlı her anın varsayılanın ötesi işte bu nazım

gözlerim sisli bulanık görüyor beynimin dehlizlerinde sabır taşları ağırlığında
köklerim yeşermiş ama kurumaya yüz tutmuş siyahlıklarım ve ben
sonsuz bir görkem hayal gücü kurğusuyla düşen döllerim kök salıyor
uçsuz bir sonsuzluğun pençesinde bir benmiyim melankolik olan sıyıran