Melankoli Şiiri - Sinan Bayram

Gece, kalbimin en eski misafiri—
sessizce gelir, kapımı çalmadan girer.
Gölgeler düşüncelerime sokulur,
sanki her biri
uzun zamandır konuşmak isteyen bir anı.

Bir sokak lambası yanar içimde,
sarı, titrek, yorgun;
ışığı bile düşmek ister yere,
tutunamaz duvarlara.

Yüreğimde nedensiz bir sızı büyür,
adı olmayan bir ağırlık—
ne unutmakla geçer
ne hatırlamakla.

Zaman, avuçlarımda eriyen ince bir buz parçası;
tuttukça ürpertir,
bıraktıkça yok olur.

Yine de yürürüm gecenin kıyısında,
çünkü bilirim:
melankoli bir yara değil,
usulca içe doğru açılan bir pencere.

Ve her gece o pencereden bakarken
kendime yaklaşırım biraz—
belki hüzünle,
belki sessizlikle,
ama mutlaka daha gerçek bir yüzle.

Sinan Bayram