Düşünüyorum, anlamsız olan insanları, konuşmaları, kavgaları. Bi sebebe bağlamak istiyorum, ama aciz kalıyorum, başaramıyorum. Çok kötü bir his var beni sarsan, eriten, çürüten anlaşılmaz bir his. Kanaatimce insanın kendini en kötü hissettiği durumlar, elinden gelmeyenler. Yapabileceğin hiçbirşey yok, ne sebebi var ne de gerekçesi, olmak için olan şeylerin. Üzülüyorum ve hiç mantıklı değil, keşke diyorum keşke bu kadar duygusal olmasaydım. Küçük insanların kendilerinden geri kalmayan küçük sözleri, talihsizlikle yaşadığın hani o hiç unutamadığın kötü anıların ve kalbime dokunuyor, bana bakan çirkin çatık kaşları. Geçmişte takılı kalmamam için defayetle uyarılıyorum, sultanım mevlana, şeyhim edebali tarafından. Ben sizler kadar yükselemiyorum ve yükselemiyeceğim, o Zat-ı düşünürlerin zirvesinde konakladığı dağların gölgesi dahi, imkansız bir hedef tahtası benim gelecek kaygılarım içerisinde. Elimde değil, geçmişte yaşıyor, geleceğimin hayallerini kuruyor ve bu günümü bozuk para gibi harcıyorum. Kaybediyorum, azalıyorum, yetinemiyorum. Bunların hepsinin farkındayım. İşte geldik malum en kötü sona, olanlara ve hislerime mani olamıyorum, bir farkındalık sahibiyim, ama ilacımı dahi arayamıyorum. Kaset bitiyor, pürüzlü ve rahatsız eden bir kaç ses daha, ardından baştan başlıyorum. Artık sıkılıyorum, Bu biber turşulu kısır döngü bir gün bitecek umutla bekliyorum. Şimdi karanlık odamın sessizliğini dinleyerek belki bi şiir mırıldanarak ruhumu kendisiyle tanışma fırsatı bulamadığım farklı bir aleme teslim ediyor ve gözlerimi tüm insanlığa küsercesine kapatıyorum. Kasetin tekrar başa sarması için sabırsızlıkla, ruhumun geri dönüşünü bekleyeceğim.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta