Mektup Şiiri - Oğuzhan Türkoğlu

Bazı kelimeler, insanın içinden kolay kolay dökülmezmiş. Suskunluğun içinde çırpınan çığlıklar gibi… Belki de en çok susarken seni düşündüm. En çok kalbimden geçerken, adını bile söylemeye cesaret edemediğimde sevdim seni.

Gidişinle birlikte her şey biraz eksildi bu şehirde. Sokaklar sessizleşti, gökyüzü rengini kaybetti, ben kendimi. İnsan birini sevince, ayrılığı da içinde taşırmış meğerse. Her gülüşümde sen varsın, her sessizliğimde biraz hüzün.

Zaman geçiyor, evet. Ama geçmekle iyileştirmiyor bazı yaraları. Sadece alışıyorsun… Yokluğuna, sesini duymamaya, gözlerine bakmamaya… Alışıyorsun ama eksik kalıyorsun.

Bazen “Keşke tanımasaydım seni” diyorum. Sonra hemen ardından “İyi ki tanımışım” geliyor. Çünkü acıtsa da güzel sevmek. Çünkü seninle olmak bile bir mucizeydi benim için.

Bu mektubu yazarken ne bir suçlama var içimde, ne de bir isyan. Sadece içimde kalanları döküyorum satırlara. Bil istedim. Seni sevdim. Çok sevdim. Ve hâlâ, yüreğimin en tenha köşesinde saklıyorum seni.

Bir gün okursan bu satırları, bil ki… Seni seven biri, hâlâ sessizce dua ediyor mutlu ol diye.