Mektup Şiiri - Melih Dere

Yalnızken ağlamak güzeldir, kalbin en gizli kapıları açılır;
Gözyaşları en yakın dost olur, sırlar o demde saçılır.
Saklı ne varsa belirir o an, en derinden gelen bir çağrı;
Her damla bir öykü anlatır, ruhum bir harabe, bitmez kaygı.

Yıkık dökük bir geçmiş serilir, henüz yirmilerim gelmemişken;
Eşref saati çoktan gitmiş gibi, bu hüzün içime işlemişken.
Yalnızlığın sesi yankılanır, bu acı kalbime yerleşmişken;
Gözyaşlarımla yıkanır yüzüm, belki bu sızı bir gün geçer.

Kalbin en saklı kapısı açılır, yalnızlığın koynunda dinlenir;
Gözyaşları en vefalı yoldaş olur, keder o anda demlenir.
Gizli ne varsa gün yüzüne çıkar, karanlık bir dehlizden sızar;
Hisli bir mektup misali bu şiir, karanlık bir yoldan çıkar.

O mektubun satırlarında gizlenir, ruhumun en derin yarası;
Yalnızlığın koynunda yeşeren, bu dinmeyen acı davası.
Gözyaşlarımla ıslanan her kelime, bir fısıltıdır geçmişe dair;
Belki bir gün o karanlık yoldan, aydınlığa ulaşır bu şair.

Yalnızlığın sessizliğinde büyür, bu içten gelen feryat;
Gözyaşlarımla çizilir kaderim, belki de değişir bu hayat.
O karanlık yoldan çıkış ararım, kalbimde bir ince sızı;
Belki de bu hisli mektup olur, ruhumun en gerçek imzası.