Mektup Şiiri - Mehmet Akif Önder

Hasret bana böyle tuzak kurmuşken
Seni düşünmemek, zor anacığım.
Memleketim bana ırak olmuşken
Hasrete dayanmak, zor anacığım.

Türkoğlu’ndan trenle çıkmıştık yola,
Her onbeş dakkada veriyor mola,
Trenle yolculuk; zor zor ama,
Hasret dahada zor, zor anacığım.

Gelipte Konya’ya indik çok erken,
Ciddiyim bunları, bunları derken,
Hep gençler burada orucu yerken,
Açlığa dayanmak zor anacığım.

Hasretin gözü kör, kulağı sağır,
Yurda da alıştım ben ağır ağır,
İstersen kız bana, istersen bağı,r
Onlarsız yaşamak, zor anacığım.

Her yemekte iki kuyruk oluyor,
Bize kadar tüm yemekler soğuyor,
Beklemekten zeytin bile kuruyor,
Burada yemek yemek, zor anacığım.

Bunları dinlerken ağlama sakın,
Gönlünde kederi bağlama sakın,
Düşünüp gönlünü dağlama sakın,
Gelmeme daha var, var anacığım

Konya’ya geleli bak dört yıl oldu,
Dönmeme az kaldı, az anacığım.
Dönmek elde olsa dönerdim amma,
Hele olsun bu yıl, yaz anacığım.

Ne günler yaşadık acı ve tatlı,
Konya’da gülmedi oğluyun bahtı,
Burada yaşamak taştanda katı,
Baharı yitirtti, güz anacığım.

Bazan para biter, bulunmaz olur,
Dostlarımız gelmez, görünmez olur,
Sılada adımız anılmaz olur,
Derdimize dermen, biz anacığım.

Hele bazan öyle olur ki durum,
Her taraf problem, her taraf sorun,
Tam kış ortasında bitince odun,
Bir daha gelir mi yaz anacığım?

Bu ikinci mektup, tam dört senede,
Beni unutmayın burada gene de,
Varsın olsun, dayanırım yine de,
Bir mektupta sen yaz, yaz anacığım.