Mektup 2(Zulmün Adı sensizlik)

Düşün bir kez bebeğim,
iki gözüm,özüm cankızım
yalnızlığın
esaretin
çaresizliğin karşısında
yalnız başına bir ben
Baban

Güneş gözlerin olsaydı şimdi
böyle kara olurmuydu bu karanlıklar
ya o gülüşün o sıcacık gülüşün
bir rüzgar gibi savurmazmıtdı tüm karartıları

bir seslensen be kızım
ta oradan gel desen
uzatsan elini tut desen
hangi zincir dayanırtdı ki söyle
hangi esaret bağlardı bu ayakları
çaresizliğin adı sensizlik bebeğim
zulmün adı sensizlik

deli eder bu akşamlar adamı
isyan edesin gelir
bir ulvi korkudur sarar kalbini
etmek istesende edemezsin

nasıl bir isyandır bu bilirmisin
kadere değil,haşa
yaradana hiç değil
bizi bizden koparan
ve bize benzemeyen
bu acayipliğe
bu manasızlığadır isyan
adı ne olursa olsun gülüm
zulmedir isyan

bilemezsin bebğim,işvelim,nazlım can kızım
anlatsam küçücük yüreğine anlatamazsın
varsın öyle kalsın be gülüm
can özüm ciğer parem
sen anlama bebeğim
o pparıldayan gözlerinden ışıklar
gül yanaklarından gülücükler eksik olmasın

Baban

02.01.2000
Doğubayazıt

i