Mektup 1 Şiiri - Mehmet Ay 2

(Mektup 1)
EY BENİ EN ÇOK SEVENİN EN ÇOK SEVDİĞİ
Bilirim. Her gün…
Doğmadan, doğan kızıllığına yazar adını..
Bilirim her martı dokunmadan denize
Kendi dilince tekrarlar senin duanı..
Ve her gül açmadan kollarını
Bu dünyaya
Senin kokunu bular yüreğinde....
Bilirim gölgesi düşmeyen güneş,
Toprağın hiçbir zerresine
Hatırlamadan geçmez seni...

Bilirim seversin sen seni seveni…
Ey beni en çok sevenin en sevdiği…
Ey gönlümdeki sevgiye bengi suyunu, okyanus diyarından yudum yudum damlatan…
Kar suları yıkarken ruhumu,
Ilık bir yağmur damlasının sevdasında,
Yürek atışlarıma merhamet denizinden katreler düşüren…
Ey kalbimin en derin toprağında,
Avuç içlerinde biriktirdiğim,
Dualarıma kattığım,
Kirpiklerimin ıslaklığı ile bezediğim, nazenin çiçeğimin adı…
Yalnızlık karanlıklarımın donduran,
Soğvuk, yaprakların kış uykusuna yatması gibi,
Göl bakışlarıyın ıslattıgı, donup kalmalarım…
En tenha zamanların karmaşasında, içim de dalları kıran fırtınalara yol verdim.
Her uyanışımda sabaha, gurubun kızıllığına,
Taze açmış yaseminler aklığında ismini yüreğimle yazdığım…
Rüzgâr bedenin de,
Üşüten Kasım akşamlarının uğultusu,
Badem ağaçlarının göz döndüren boyun bükmesi …
İçim de dermansız bildiğim dertlerin iyileşmesine deva olan…
Seher nazında, soğuk gül yapraklarına ılık dokunuşlarla konan,
Şebnemlerin nazlı terennümü…
Kar taneleri erguvan dalında
Adının gölgesin de bizar olmuş yürek Sahibem…
Sana gönderdiğim selamlar geri dönmekte,
kabul olma umudunun yitirmiş,
Dağ başlarımı kuşatan bencillik dumanlarının arasında,
Sevmeye dair al laleler açtıran…
İçimde nefesle büyüttüğüm, bütün mavi kuşları salıyorum semaya…
Uğruna, kendi içimde kendimi tutsak ettiğim pranga zincirlerini koparıyorum zihnimden…
Teselliyi sana yolladığım selamın kabul edilmesi umudunda buluyorum…
Bilir misin Ya gönlümün nebisi.!
Her yıkılışımda içimin kaleleri, kalbimin kırıklarını bu umutla sarıyorum…
Yüzüme kapanan kapıların dibinde gözyaşımdan ırmakta boğulurken,
Bana uzanan elin sıcaklığı bir umut…
Bütün alınmışlıklarımın, tek başına bırakılmışlarımın, darmadağın oluşlarımın sessizliğine düşen tatlı bir terennüm oluyor bu umut…
İçimin burukluğunda, merhametsizlik dağlarken yüreğimin her bir zerresini, sabah ezanlarına kadar kapanmayan gözlerimin aminlerine dost ediyorum bu umudun varlığını…
Ey bütün çiçeklerin naif susuşlarının ardında, hiç durmadan söylenip duran sevda ikliminin şanlı adı...
MEHMET AY/ 09.05.25- Saat 11,18