Mehpare II Şiiri - Züleyha Aktaş

MEHPARE II

O günden sonra zaman... sana aktı, Mehpare.
Geceyi deldi, içimde biriken susuşlar...
Kırıldı, harflerimde sana gelen vuslatlar.
Diz çökse de kaderim... sen ayaktın, Mehpare!

Bir dua gibiydin... tutamadım, Mehpare!
Adını andığımda, ıslanırdı yeryüzü...
Yüzüme dokunurdu, içimin en kör sözü.
Her şiire sığmazdın... büyüktün, Mehpare!

Sana yürüyordum... ben yanardım, Mehpare.
Üzerime çökerken, kaderin izdüşümü...
Her vefasız gidişin ardında... sen, gülşenim!
Bir çığlıktın içimde... susardım, Mehpare.

Kırılmış aynalarda... kalırdın, Mehpare.
Sana benzer siluet geçerdi, her yansıda...
Bir hayalin bile, zülf-ü seher sancıda...
Ne yârimdin tam... ne de yâd’dın, Mehpare.

İçime sığmaz oldun... taşardın, Mehpare.
Kalbime mühürlenen, en eski sır gibiydin...
İçimde kabaran ses, göğsümde dar gibiydin...
Adını andıkça... yanardım, Mehpare!

**Ve şimdi soruyorum... kime yazdım, Mehpare?** Bu kalp... *seninle doldu*, sensizlikle kanadı. Unutamadım seni... unuturum sandı da, unutamadım işte Mehpare. Unutamadım....
Mehparemm!

✍️🏻Nûrferah Züleyha AKTAŞ

Tarih: 17:07:2025
Saat: 07:43 Perşembe.