Gönül bahçemden bir gül kopuyor
Acısı, kederi içimde
Arılar, kelebekler ararken seni
Uçuşup gidecekler hüzünlü, hüzünlü
Beynimde yer edindin
İnsan olarak doğmak,
İnsanca yaşamak
Peki nedir o insan denen mağlük?
Gezen,
Konuşan,
Koklaşan,
Yürüdük,
Bir bahar günüydü
Kar çiçekleri kucak açmış
Toprak, ekmeğin buğusu gibi,
Ciğerlerimize zambaklar kokusunu koklardı.
Yüreğimizde gelecek sevinci,
Gömdüm içime acıyı,
Yüreğime akıttığım gözyaşlarımla.
Dayandım zindanlara
Aşarım diye,
Ne aşabildim,
Ne'de inebildim.
Can dostum,
Can arkadaşım
Sıcaklığınla yaşarken
Bir his uyanıyor içimde
Ayrılık acısı başlar diye
Korkuyorum.
Ayrılık sevmektende zor,
Bir ölüm kadar acıklı
Rüya gibi geçen anılar
Dokunuyor avuçlarıma
Vücudumun her tarafına
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!