Meftunum Ankara Şiiri - Osman Türkmen

Bu defa,
Ankara’nın bir başka mekanından,
Yine sana yazıyorum.
Öyle yorgun, öyle bitkin,
Sana şimdi, Ayrancı’dan yazıyorum.

Bir türlü büyütemedim,
İçimdeki hırçın çocuğu.
Hamlığım geçmemiş hala,
Hala sebepsiz,
Ve hala, aldırmadan bakıyordum,
Uzaklardan sana.

Birini sevdim Ankara!
Hem de öyle birini sevdim ki,
Kararsız ve umarsız,
Bir başıma kalıyordum, yapayalnız,
Soğuk akşamlarında,
Üşüyordum Ankara...

Akşamın karanlığı Ankara!
Kör eder miydi duyguları,
Sana bunları,
Bir sokak lambasının,
Dibini aydınlatan ışığında yazıyordum.
Yalnız akşamlarında,
Arıyordum Ankara...

Maruzatım var Ankara!
Bulanık yarınlarında bu gece,
Sınırları zorluyorsa yakınmam,
Söylenmiyorsa her şey,
Susuyorsam o zaman,
Sevgisiz akşamlarında,
Seviyordum Ankara...

Hiç çekinmeden sana,
Anlatıyordum oysa,
Titriyorsa şu an elim,
Heyecanlanıyorsam eğer,
Yok anlatacak hiçbir şey,
Artık her şey, aşikar Ankara!