Med Cezir Şiiri - İsmail Uysal

Göklerden bir cemre düştü toprağa
Uzaktan uzağa süzüyor beni
İnmiyor ovaya meyletmiş dağa
Bilmez uzaklığı üzüyor beni

Kar desen kar değil başındaki kır
Yar desen yar değil içindeki sır
Kalbinde bir volkan dilinde nasır
Sustuğu her tonda yazıyor beni

Her an göçecekmiş gibi bakıyor
Konuşmuyor, sanki şiir okuyor
Yürüdümü âlem bahar kokuyor
Çığdan sel koparıp çözüyor beni

Bir cemre ki eli kolu çamurdan
Yüreği semadan gözleri nurdan
Kim der ki benimle aynı hamurdan
Nefsimden ruhuma yüzüyor beni.

Gözleri gitmiyor aklımdan bir an
Her bakış med cezir koyuma vuran
Akıl hayalperest yüreğim viran
Beynimden kalbime kazıyor beni.