Mecnunu Biz Olduk Şiiri - Gülay Özdemir

Mecnunu Biz Olduk

Bizi biz yapan, biz olduk,
Figüranı da, oyuncusu da bizdik.
Aşkımızı taze tutmayı bildik,
Birbirimize ışık olduk yıllarca.

Hatalarımızla, kusurlarımızla,
Hayata birlikte tebessüm ettik.
Tam kırk iki yıl...
Kırılan umutlarımızı
Boyumuza yorgan eyledik.

"Keşke" dememek için
Kimseyi takmadan yürüdük yolda.
Yaşama direnmek için
Güneşi örnek aldık her sabah.

Hep aydınlığa doğru,
Koşar adım...
Ne Mecnun’a özendik
Ne Leyla’ya;
Çünkü bu aşkın hem Leyla'sı,
Hem de Mecnunu biz idik.

Evlilik bir pişmanlık değil,
Pişmekle güzelleşen bir olgunlukmuş meğer.
Erkeğini dost, eş, sırdaş bilmekmiş.
Aşk kanatlanmakmış
Gözlerim seninkine değdiğinde.

Yüreğimin bir sözü vardı sana:
Kalbimin mührü seninle ışıklandı.
Kendimi yurt belledim sende,
Ve kalbimin kölesi oldun sen.

Senin olduğun her yer,
Cennettir bana.
Yangını Tanrı'dan hediye edilmiş
Mezcup yüreğimizde bir sevdadır bu.

Aşk öyle bir dildir ki,
Ezberlemiştir yolunu
Bükre yüzlü yârine.
Yürekler bir attığında
Hangi dil anlatabilir ki bunu?

Sevinçlerimize meydan okuyan
Kalp atışlarımızın kilidini
Sevgi açtı, sağanak sağanak...

Eğer olmasaydım hayatında,
Yaşamla ölüm arası bir yerde
Mutluluğu üç altınla tartar mıydık?

Çoluk çocukla karışan yuvamızda
Kocaman bir okyanus gibi
Bir aile olduk biz.
Torunlarımızla kök saldık hayata.

"Olgunlaşmadan olunmazmış" derler ya...
Olmasaydım,
Gözlerin nasıl değecekti gözlerime?

Mavi umutlara karışan bir yaşamda
Şiirlerimin dili biz olduk.
Yakıp yıkmadık,
Sevgiyle iz bıraktık bu topraklara.
Seninle,
Hep el ele…

21 08.2023
~Gülay Özdemir ~