‘Mecburiyet’ Voltası Şiiri - Uğur Kalkan

… / Ölümse çoktan öldük / solgun vakitlerde açan düşünceler gibi / …

Biz bize uzaktık. Ellerimiz değse kavrulurdu hasret.
Fakülte koridorlarında yanlışlıkla göz göze sevişsek,
üçüncü derece yanık teşhisiyle yargılanırdı bu yürek…

… / Her hüznü yüzüme çiziyorum / daha da belirginleşiyor günle / …

En ücra köşelerine sığındım bu şehrin.
“Gözden ırak olan gönülden de ırak olur.” dedi
susturmak için vakitsiz ağlamaları,
yaslandığım dost sohbetleri.
Ama ne gözden ne de gönülden ırak tutabildim.
Bu şehir yetmedi seni saklamama gözlerimden,
yetmedi uzak tutmama gönlümden.

… / Yalnız geldik / öyleyse yalnız göçmeli var olmaya / …

Her fakülte çıkışı önce kokun vurdu yüreğimi.
Sonra içim sıra ellerin, gözlerin, tenin,…
Korkma! Hiçbirini ele vermedi yüreğim.
‘Fail-i meçhul’ diye geçti kayıtlara,
her bir cinayetin…

… / Ne zaman zaptedemediğim bir düşünce olsa / adını aşk koyuyorum / …

Her ‘Mecburiyet’ voltası gözlerinle karşılaştım, her köşede…
Unutmak dedim, uyutmak dedim ikinci bir emre kadar,
ama kime dedim…
Seni her gördüğümde bir cinayet daha işledi gözlerim
ve her öldürdüğümde, ellerini tutmak oldu son dileğim.
Her ‘mecburiyet’ voltası yalnızlığımla karşılaştım, her köşede…
Aşk dedim, uyan dedim, bu bir emirdir,
ama kime dedim…

… / Ne zaman kaçsam kendime / tipiye yakalanıyorum / daha ilk dönemeçte / …

Gitmek dedim, öyle çekip gitmek, eli böğründe.
Her mecburi biten aşklardan, böyle sessiz sedasız, eli cebinde;
bir parça daha bırakıp gitmek,
terkedilmişliğin sessizliğinde…

… / Ne vakit yolum düşse ‘Mecburiyet’e / bir şair yalnızlığına sarılıyorum / …

Her ‘Mecburiyet’ voltasına, hicaz karıştırıyorsa da adımlarım,
Sona kavuşmak uzun ve mecburi -ölüm gibi-
Her adım onlarca hatıran,
dökülüyor aklımın en unutkan hücrelerine -zehir gibi-
dilimin ucundan…

… / Keşke düşünceleri uyutmayı becerebilsek / hayat çok geç oldu / bitkiniz /
/ artık ne vakit ayrılıklara bilensek /aşkı kanatacak ellerimiz / …