Mazideki Ev Şiiri - Tekin Bekar

Tozlu yolların ağıtı başlar, ağır aksak adımlarda,
Yüreğimdeki hasret, serilmiş taşlı
kaldırımlarda,

Bakışım hüzünlü, hatta ağlamaklı gözlerimde,
İtirafçı zaman, hasmım yıllar en nihayetinde,

İçeriye girdim baba evine, ses seda yoktu,
Beynime sığmayan keşkeler, çürüdü koktu,

Duvarların beti benzi atmış, solgun ve sessiz,
Çocukluğum yaşanmış sanki, anılarda bensiz,

"Annem, babam!" diye seslendim, bağırdım boşluğa,
Şefkatli bakışlar karıştı, acımasızca yokluğa,

İçimde yankılansın, beynimi kemirsin sesler,
Şimdi bu viranda, yokluktan birer gölge gezer,

Bu yıkık dökük virane ev, çaresizliğimin yurdu,
Hıçkırıdım içime, yaşlarım önüme düştü durdu,

Duvarlarda asılı eski bir fotoğraf yarısı küflenmiş,
Gözlerindeki kırgınlık, hüzün küfe gizlenmiş,

Ah keşke o son vedada, daha sıkı sarılsaydım,
Hatta gitmeseydim, hep yanlarında kalsaydım,

Şimdi bu sessiz evde yankılanır, pişmanlık sesim,
Yoruldum yorgunum baba, anne sendin benim nefesim,

Bahçede kurumuş sevdiğiniz, mutluluk çiçekleri,
Rüzgar fısıldar çiçeklere, kabul görmeyen dilekleri..!