Maviye Dair Şiiri - İsmail Uysal

Gözlerin yükseliyor güneş gibi ufkumda
Nazarından alıyor çiçeğim can suyunu
Kaç rüyaya sığdırdım umudumu uykumda
Hücrelerim seninle değişti kaç huyunu
Adını umut koyup neler yaptım bir bilsen
Kaç sabahın rengini maviye boyadım ben

Kalp diye taşıyorum senden kalan enkazı
Koptu dallar, aleme ayan oldu budaklar
Nerden bilsin adını andığımdaki hazzı
Şehvetin çöplüğünde gezen kirli dudaklar
Denizime can verir gözlerindeki mercan
Nefesinle beslenir denizimdeki her can

Özlemek, biraz hüzün, biraz güz, biraz mavi
Biraz kiraz mevsimi, birazcık zemheridir
Özlüyorum, özlemek yaşamaktır bir nevi.
Özlemek sevdanın en tanıdık hüneridir.
Gel desem gelemezsin amma hayali de hoş
Akil olup ne yapsın meyi tatmamış sarhoş

Sanki her bir günahın benden istiyor fidye
Sana söylenen kem söz yüreğimi incitir
Gözlerin denizimin dibinde istiridye
Derdin boynuma urgan, her gözyaşın incidir
Gerdanında bir kolye olabilmek için de
Kaldı belki, onca yıl, inci kabuk içinde

Bulutsuz yıldırımlar beliriyor göğümde
Yağmursuz şimseklerin penceremde işi ne
Orta çağdan atlılar tepiniyor göğsümde
Taklacı güvercinin cenderemde işi ne
Ya ben sığamıyorum artık gecelerime
Rüyamı yaşıyorsun ya sen benim yerime

Yüzündeki tebessüm eksik olmasın, derdim
Öyle senle doldum ki yokum ben, gözün aydın
Kürek cezası çeken mahkum olmak isterdim
Göğsümdeki ummanı taşıyan sen olsaydın
Seninle başlayan her cümlemin sonu hayır
Seninle çiçeklenir bağım, bahçem, dağ, bayır...

Git desem, gitmiyorsun, ne gönülden ne serden
İşgal ettiğin kalbe sığamıyorsun oysa
Hoşnut musun bilseydim bıraktığın eserden
Yakmıştım gençliğimi birkaç anın olmasa
Bir de ömrüme nefes olan ahu gözlerin
Bir de ahu gözlerin bir de ah o gözlerin!