Maviye Dair 2 Şiiri - İsmail Uysal

Uçuşuyor baharda, bahçelerimde kokun
Yürüyor anıların sokaklarımda hala
Sen hala susuyorsun pencere kenarında
Kanadı kırık bir kuş tutunmuş gibi dala
Uçuşuyordu kokun, ömrümün baharında
Çiçekler açtırıyor ta içerimde kokun

Hercai, sensizken de çiçek açtı gelmedin
Sen, kalbimdeki mühür, yıllar geçti gelmedin

Parmakların yenice siliyor gözyaşımı
Sanki gözlerin yine kanıma karışıyor
Bakışında on sekiz yaşının tazeliği
Ufkumda hayallerim, sabrımla yarışıyor
Üzerimde ruhunun erişkin bilgeliği
Senden koparamadım senle dolu başımı

Güle baykuşlar kondu, gücendi har, gelmedin
Rayihanı rüzgara saldı bahar gelmedin

Soğuk bir çiğ damlası, nemli gözlerinde yaş
Bütün umutlar eylül, tüm şehirler Erzurum
Kardan ısınır insan, yüreğinde kor varsa
Beni ben yapan her şey yokluğunda uçurum
Şimdi ne şehir kaldı, ne eylül ortalarda
Siliniyor anılar, sustukça yavaş yavaş

Yüzündeki tebessüm hayal oldu, gelmedin
Gözümün, yokluğunda, rengi soldu, gelmedin

Gelseydin/ Gelemezdin/ Susar mıydım bu kadar?
Gözlerinde bulduğum bahar da gelir miydi?
Keşke maviyi sevmek suç olmasaydı, lakin
Suç olmasaydı mavi bunca sevilir miydi?
Onca karanlık mavi olur muydu gelseydin?
Gelemezdin/Gelseydin gülümser miydi bahar?

Aynalarlardaki aksim, bana küstü gelmedin!
Söz bitti, masal bitti, şiir sustu gelmedin!