Mavi Balonla Gökyüzüne Mektup

Mavi Balonla Gökyüzüne Mektup

Kasabanın meydanına kurulan çocuk panayırında,
göğe doğru yükselen yüzlerce balon vardı.
Ama biri diğerlerinden farklıydı:
Mavi, uçları parmak iziyle mühürlenmiş bir balon.

Bu balon Düşçü Kız’ındı.
Ucuna bir not iliştirmişti:
Sevgi, büyüyünce eksilmesin diye
bu mektubu göğe gönderiyorum.

Balonu tutarken gözleri doldu.
Çünkü o mektup,
belki bir gün kendisine dönsün diyeydi.
Çocukken unuttuğu bir kahkaha,
rüyasında eksilen bir salıncak,
belki de sarılmak isteyip de sarılamadığı biri içindi...

Balon havalandı...
Gökyüzüne doğru süzüldü,
uçarken yoldan geçen herkesin başını kaldırmasına sebep oldu.
Bir kadın elini kalbine götürdü,
bir adam gözlüklerinin arkasından gülümsedi,
bir çocuk benim de dileğim vardı! diye bağırdı.

Ve gökyüzü o gün
biraz daha yumuşak indi kasabanın üzerine.
Çünkü sevgiyle yazılmış bir mektup
her zaman yerine ulaşırdı,
ister gökte ister kalpte.

Azra Nimet Öner