Bir Damla Gülüşün Şiiri - Zübeyde Kadı

Geceye sensizlik koymuştum,
Çünkü; bir damla gülüşünle başliyordu herşey.
Sana baktığımda geçmişin tüm ağırlığı sıfırlandı.
Sana tutunmak,
sanki içimdeki bütün savaşları bitiriyordu.
Seninle olmak bütün ruhumu ısıtıyordu,

Gözlerin vardı…
Söz söylemeden bin kelime anlatan.
Tek bakışınla unutmuştum.
İçimdeki tüm susuşları.
Çünkü gözlerin,
geceye düşen mehtap gibiydi.

Seninle yağmura yakalanmak bile aşktı.
Sırılsıklam olmak,
ama üşümemek…
Bir seyirlik bakışın
sıcacık sarıyordu içimi.

Çiçekleri bile senle öğrendim.
Bir papatyanın beyazında sadakati,
bir gülün dikeninde zarafeti gördüm.
Sen geçince yollarımdan,
çiçekler açtı içimde.
Kır çiçekleri bile adını fısıldıyordu bana.

Çünkü sen sevmenin en güzel hâliydin.
Ne yıkıcıydın, ne yorucu...
Sen, kalbime şefkatle dokunuyordun.
Sen canıma can, hayatıma heyecan veriyorsun.
Seninle olmak,
aşkı sadece yaşamak değil,
aşkın kendisi olmaktı.
Seninle gülmek,
ömür boyu sürecek bir şarkının ilk nakaratı gibiydi.

Bu zamana kadar yaşadığım her şey,
sadece seni bekleyene kadar geçen zamandı.
Aşkın anlamını seninle öğrendim.
Ve şimdi biliyorum:
Benim için aşk…
Sadece sendin.
Hep sen olacaksın.