Masaldan Dökülen Şiir Şiiri - Nimet Öner

Masaldan Dökülen Şiir

Ben masalları unuttum şiire inandım.

Bir masaldı belki,
başlarken gözlerinle konuşan bir gece,
bir yıldızın adını unuttuğumda başladı her şey.
Ay, bir ninni gibi sallıyordu kalbimi,
sen, uzak bir gölgeden düşüyordun kelimelerime.

Ben seni anlatmak isterken
harfler isyan etti önce,
sonra bütün noktalama işaretleri
susmayı seçti.
Çünkü suskunluk, en çok şiire yakışıyordu.

Masalları unutalı çok oldu,
kırmızı başlıklı kız çoktan
çıkardı pelerinini ve
bir kadının suskunluğuna dönüştü.
Külkedisi, ayakkabısını camdan değil
şiirden yaptı artık,
giydirmiyor kimseye.

Ve ben
şiirin o yaslı kahramanı
bir gölge gibi dolanıyorum
cümle aralarında.
Masal bitti.
Ama bir dize kaldı avuçlarımda
Beni artık rüzgâr okusun.

İşte böyle yüreğim,
masaldan dökülen bir şiirin
en hüzünlü kıtasında unuttum seni.
Ve en çok orada inandım
şiire,
kendime,
susarak büyüyen bir aşka.

Azra Nimet Öner