Martın Nefesi Şiiri - Nafiz Karak

Rüzgar usulca fısıldar dallara,
Toprak uyanır, sessiz bir şarkıya.
Mart gökyüzünde gri bir tül çeker,

Baharın eliyle dünyayı şeker.
Şehirde ışıklar yanıp sönüyor,
Bir ekranın içinde hayat dönüyor.
Klavye sesleri, betonun gölgesi,

Unuttuk mu yoksa toprağın nefesi?
Dereler çağlar, kuşlar döner yuvaya,
Bir martı süzülür gri bir huzmeye.
Ama biz koşarız, durmadan ileri,

Zaman mı çalar, yoksa biz mi bedeli?
Çiçekler açar, sessiz bir isyanla,
Rüzgar taşır umudu her bir dalla.
Telefon titrer, bir mesaj düşer,

Doğa sabırla insanlığı çeker.
Gün batarken turuncu bir çizgi kalır,
Gökyüzü sessiz, ama hepimiz sağır.
Bir an dursak, dinlesek sesini,

Hisseder miyiz hayatın gerçeğini?
Mart gelir, geçer, mevsimler döner,
İnsan düşünür, kalbinde ne örer?

Bir ağaç büyür, bir çocuk gülerken,
Dünya susar, biz hep konuşurken.