Manolya Şiiri - Hüseyin Çimen By Levo

Manolya

Bir bahar sabahı gördüm seni, manolya…
Gözlerin, güneşten bile sıcak, solmayan...
Rüzgâr tenine dokundu usulca…
Bir ömür saklanmak isterdim o kokuya.

Sen koklandıkça kapanan ince bir dalsın…
Sanki yüreğim gibi, korkar her bir yanın…
Sevdaya açar, ama sessiz kalırsın…
Kırılmasın kimse diye dünyaya darılırsın…

Ne zaman ki gece iner, gölgeler büyür…
Manolya susar, içine çekilir, küçülür…
Bilir ki her ışık bir gün söner…
Ve her güzel koku bir ömre bedel…

Ey manolya, ben de senin gibiyim…
Koklanınca kapanan sessiz bir sevgiyim…
Kimse bilmez içimde saklı baharı…
Açarım yalnızca, güvenince bir yanım…

Ve belki de en güzeli, hiç açmamaktı…
Çünkü bazı çiçekler, dokunulunca ölmekteydi.

Bilir misin, bazı yaralar sevgiyle başlar, manolya…
Ama sevgi, dokunuş kadar acıtır bazen…
Ve insan anlar ki;
Kimi güzellikler sadece uzaktan sevilmelidir…
Yaklaştığında, ömür boyu eksilirsin onlardan.
Yaklaştığında, ömür boyu eksilirsin onlardan.