Mahur İntihar Şiiri - Efe Güngör Gülsever

Yaşamın bu bereketsizliği, çöpleri
Yaşanmışlıkları da bir hiç yapıyor
Varoşlarda olan yaşama sevinci yoktur bende
Taşıyorum kendimi bildiğimden beri; kefeni mi arka cebimde

İçime işleyen bir suskunluk var, ölülerden devraldığım
Yattığım yatağı Cennet bahçeleri sandığım
Bir dönemden de geçmiştim; imkansızlığın resmini görene dek
Doğmamış bir çocuk gibi ana rahmine düşüverdim o an

Kapanmış bir kapının tokmağında aradım geleceği
Çünkü bazen umut bile kendini kilitler içeri
O kapının ardında mahur bedenim dolaşır
Bu fani ruhuma senden gayrı yalnızlık yaraşır

İntihar Eden Bir Meleğin Kanadından Tutundum
Belki de gökyüzü bu yüzden düşer hep omuzlarıma
Şehrin en ıssız merdiveninde çürüyen bir çocuk gibi
Altı boş bir kahkaha koynuna oturdum.