Mahşere Kadar Ateşin Bende Yanar

Bu yürek, bu sevda, bu aşk, var oldukça.
Dünyanın her neresinde, yaşarsan yaşa.
Gün doğup, tanyeri ağarmadan önce,
Sabah yelinde, üşüyüp, titriyorsa tenin.
Ten içinde yaşayan, kohnemiş kalbin
Olmuş aşka esir, gel sen önce, onu kurtar.

Cismin bir tene yapışmadan önce,
Dudakların yüzünde donup kalmış.
Hasretle baktığın, sevgilinin yüzünde,
Bakışların kör kütük sarhoş olmuş.
Duyguların hissizleşip ölmeden önce,
Gözlerin çukurunda ferini kaybetmiş.
Gel sen, herşeyden önce,
Aşka esir olmuş kalbini kurtar.

Her sonbaharda solan duygularım,
Her baharda sana olan kavuşma arzusuyla
Yeniden yanıp tutuşurken,
Daha sen, sevgilinin tenine, dokunmadan,
Ellerin boşlukta, asılı kalmış.
Sensiz gecen uykusuz gecelerde,
Resmini çekip dondurdum gözlerimde.
Issız kaldığım karanlık gecelerde,
Mahşere kadar ateşin bende yanar.

Yüreğimde ateşin kor köz olup yanarken,
Nefesinle birlikte uzaktan gelir, denizin kokusu.
Sensiz yürüyüp gittiğim
Her umutsuz yolun sonunda,
Yine sen çıkarsın karşıma.
Mahşere kadar ateşin bende yanar.

30.01.2013
Cahit KARAÇ