Mahir Çiçek Şiirleri - Şair Mahir Çiçek

ne vurgun bakardı
gözlerin var ya
ah o gözlerin
o fettan gözlerin
uyuyordu ne güzel
uyandı artık imkansız

Beyaz tene siyah tüller
Açmış yanağında güller
Duyan kınar bizi eller
Tenhalara gel sevgilim

Acep nedir senin adın

her ayrılışın ardından bir daha
dönecekmiş gibi gitmelisin
içinde dönmek varken
hiç dönmeyecekmişsin gibi
inadına gözlerime bakarak
yalan söylememelisin

Çıkmadı bir zaman günüm buluttan
Darıldım da gittim doğduğum yurttan
Ne farkım varmış yeşeren ottan
Orakla o otu ah yolabilsem
Ne olur ben de biraz gülebilsem

kokun bir de güzelliğine hasret
kızıl zambak nilüfer daha nicelerini
seni koklarcasına kokladım
inan senin gibi kokmadılar
sanki gönül koymuş kıskanmışlardı
amber paçuli mimoza absolesini

geleceği umutla beklerken
hayallerle aldatıldın mı hiç
yüreğin alev alev yandı da
acısı içini dağladımı hiç
yuvadan atılmış kuş gibi
boynu bükük kaldınmı hiç

göz açıp kapamaya geçer zaman
bir an duracakmış gibi olur
zannedilir ki vakit tamam
bir çare aranır kahrolunur
eyvah, ne etmeli de
kaldığı yerden başlatmalı derken

o eller benim için uzanmıştı derken
yıllar sende de yavaş yavaş tükenecek
………..
yağmurun beklendiği kasvetli bir günde
saçları ağarmış yaşam yorgunu olarak
tekerlekli sandalyende salınırken

platonik aşk hikayesidir bu
gönül ferman dinlermi hiç
kimi uçağın kuyruğuna pankart astırır
göklerde ilanı aşk eder
kimi de aşkını duvarlara yazar
gelip geçene sevdiğini ifşa eder

Bir ulu çınarsın sararmış yaprakların
Sonbaharda bir yel bekliyon anne
Sığındık gölgende bu geçen zaman
Devrilmiş halini gösterme anne

Tipiye borana kışa sırt verdin