Mahir Çiçek Şiirleri - Şair Mahir Çiçek

yine yokluğun düştü hecelerime
yine çaresizlik deldi yüreğimi
çözülür elbet vuslat prangaları
karanlığın ızdırabı yıldızların neyine
sanki onlar parlayan ışıldaklar
karanlığa mahkum değiller mi

İleri gitme deki buymuş yazgı
Kaderin üstüne çekme ha çızgı
Mevla verir anca kuluna rızkı
İsyankâr olupta günahkâr olma

Beyaza ak deme aynı kelime

ay gecenin karanlığına umut
alabildiğine mehtap gönüllere
eser tenlerde sevda meltemleri
aşk fısıltıları dökülür dudaklardan
bir vapur düdüğü sızlatır kalpleri
hazin çığırtıları duyulur martıların

bilirim
niye sağanak yağdığınızı
aşk yağmuru olup
bilirim sizi serseri aşıklar
eşek sudan gelinceye kadar
dayak yemiş gibi sızlandığınızı

onun da baharı kısa olur bak gör
su vermez sevenleri dediler bildiler
sabah işe geldiklerinde neşeleri kaçtı
temize havale etmişler
geceden göçürmüşler dediler
başka birini oturtmuşlardı yerine

yandı yüreğim sende yan kül ol
altından renk kapmış pahasız pul ol
sende benim gibi birine kul ol
akıbetim ettim buldum diyesin

yaprağın başından göğüken düşsün

bir sokak başında gördüm yıllar sonra
usulca yaklaşıp merhaba dedim
donmuştu gözlerimde ela gözleri
soramadım neden ayrılmıştık
söylermisin neden diyemedim
.............

tutkuya müptela acıya mahkum
ayrı kalmanın verdiği sancıdır aşk
körebe oyununda ebelenme
bile bile sobelenmedir aşk
elde edememenin verdiği hırs
kaybetmeyi kabullenmemedir aşk

ne zaman ağlayan bir çocuk görsem
yumuk elleri yaşlı gözlerinde
içim burkulur dolar gözlerim
yüreğim kabarır ağıdı içimi dağlar
duygulanır çocuğa dalar gözlerim
dayanamam mahzun bakışına mahvolurum

Oturup yanına kendini öveni
Geçmişi karalayıp kahredeni
Şükretmeyip niğmete küfredeni
Boş gelip boş gideni neylesin

Asıldan değil sonradan göreni