Lokman Demir Şiirleri - Şair Lokman Demir

Yokluğunda başımı alıp gidesim var
Yol bilmez yüreğime danışmadan
Ay yada güneş, yada mavi bir karanlık
Ne fark eder ne sarmışsa dört yanımı
Cehennem gibi bir yalnızlık işte
Dökülüyorum damla damla

Ellerimde çok uzak bir şehirden çaldığım fesleğen kokusu,
Yağmur sonrası toprak,
Ve gidişlere saklanmış hüzünler saklıyorum...


Fesleğen kokusu, yağmur ve bir şiirden çaldığım yeşil bir deniz içindeyim,

Dilimi hençerleyip, geceye aksam!
Vuslata ramak kalmış bir zamanda, Sussam!
Lal olsam!
Kalemin feryadı içimi dağlar mı?
Susmak yetmiyor kimi zaman;
Bir bilinmeze sürüklenmek geliyor içimden...

Ben!
Sonbaharları yapraklarını döken ağacın hüznüyüm
Ekime ulaşmadan kar boran olmuş şehirlerin en ücra kuytusuyum
Ben! Yalnızca ben;
Hiç kimsesi olmayan, hiç kimsenin varlığı olamayan ben...
Ve ben uslanmaz bir sokak çocuğuyum

Tamda ölecek yaştaydım,
Varlığının ertesi..
Ölümden başka şey yakışmadı, bu kadar gamzeme,
Göğsümde sende arta kalan kanayışlar,
Birde gidişinin ertesinde, yokluğuna alışamamak..
Ölümden öte bir şey işte!

Umut!
Umut dedi yine
Bakışlarında çaresizlik,
Yüreğinde tarifsiz bir eziklik vardı
Anladım, umursamamış gibi yaptım
Yine umut dedi

Ve bir yerinden tutunmalı hayata aslında
Elinden, eteğinden, kıyısından, köşesinden
İlla tutunmalı, oluruna bırakılmamalı
Çünkü; Hayat bizden mesul değil ama
Biz bütün hayatımızdan mesulüz....

Yağmur yağıyordu ve ben yalnızdım bu sefer
Hiç kimse ıslanmıyordu bakışlarımda
Bulutun yere kavuşma özlemini hisetmiyordum artık
Yağmur ve rüzgar, yüzümün uyuşmaya yüz tutmuş yanına dokunuyordu
Ne kadarda çok olmuş yıkamayalı yüzümü
Hüznüne düştüğüm gecelerden yüreğime yıldızların inmesi

Büyürken hep doktor, öğretmen vs olma telaşındaydık,
Oysa biz sadece mutlu olmayı istemeyi unuttuk...
Şimdi mutluluk dışında her şeyimiz var...

Yoruldum artık.
Ne dua etmek geliyor içimden
Nede küfür etmek, içimdekileri dökercesine
Yürüyüp gitmek istiyorum her yerden
Kendime bile yabancı olduğum bir mevsimde
Önümde ne var, arkamda kim kalmış bilmeden