Zulamda kızılca kıyametler,çiğ düşmüş toprağıma
Bağrından vurulan turnalar gözlerimden giderir susuzluğunu,
Karanlık kentlerin, kasım yüzlü perdesiyim,
Adıma sürülen kara lekedir bu yanlızlık, kimsesizlik,
Oysa hep bülbüller hayal etmiştim, dalımda dinlenen
Ben, Gül, gülmeyi unutan, soluk yapraklı çiçek
Ve sonra döndüm ardıma baktım...
Bir ayrılık ancak bu kadar yakışır dedim; Yaralarıma.
Hala kanıyordum üstelik!
Gidip bırakıldığım yerden;
Yüreğimden...
Biz İstanbul'duk Sevgili...
Ben bağrı yanık Anadoluy'dum,
Sen uçarı yürekli Avrupa...
Ben hep köprüledim ellerimi ellerine,
Sen yüz çevirip uzaklaştın her defasında.
Ben Senlikten, benlikten, bizliğe geçme telaşındayken,
Soytarısı olduğum kalemimde ağlamaya yüz tuttu
Sürgün heceler fısıldıyor geceye,
Kelepçelenmiş duygularla usul, usul sokuluyor sayfaya
Dört yanını korkular sarmış,
Sus diyor, kifayetsiz çığlıklarla
Kara yaşlarıyla, dikenli buseler konduruyor sayfaların bağrına
İnanmazdım eskiden
Film sahnelerinden gözlerimize düşen anılara
Kahramanın gözlerinde maziden hatıralar geçerdi
Dün gibi an gibi
Çocuktum, gözlerimi kapatırdım ama;
Hiç bir şey geçmezdi gözlerimin önünden, sadece karanlık
Büyümek diye bir şey var,
Bulaşıcı...
Kötü, sancılı bir hastalık
İnsanlardan çocuklara geçiyor.
Gidiyorsun!
Uslanmaz bir sonbahar edasıyla...
Ansızın yağmur düşüyor pencereme,
Ne güzel.
Bir ayrılık daha çiziyorum kalp yerine,
Nefesim boğuk boğuk, penceremde yokluğun...
Siyah beyaz bir filmden çıkmış gibi ömrüm
Rengini kaybettim bütün ümitlerimin
Ne avucuma konan kelebeklerde huzur
Nede akan ırmaklarım berraklığında mutluluk var
Hiç bir şey yüreğimdeki volkanları söndürmüyor nedense
Dünyayı bahşeden sözlerin pul kadar kıymeti yok
Titriyordu elleri,
Biraz soğuk, biraz yaş, birazda hüzün sinmişti üzerine.
Paltosunda renk renk yamalar vardı,
Ellerinde nasırlar, yüreğinde geçmişin pişmanlıkları...
Yargısız bir düşünceyle sürüyordu geçmişini idam sehpasına!
Asmak için yeltenişleri bile titretiyordu belleğini,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!