Lirik Bir Şiire Gömsünler Beni / Bizi

Bazı çocuklar hiç sevilmez
Hiç affedilmezler

Büyüseler bile

Taa ki 'siz' büyüyüp onlara sahip çıkana dek

Sahip çıksınlar diye sarıldığı her kucak, daha çok acıtır canını
İşte o kadar aç, saf, bilinçsizdir o çocuklar

Bir o kadar da zalimdir yıllar

Onları kendilerinden koparıp başka biri (başka bir kimlik) yapmaya çalışanlar ise, benliği elinden alınmış her çocuk gibi hırçın taraflarını tanır ve onu hep kötü bir çocuk sanırlar, yanılırlar

Oysa gerçek onu hiç tanıyamazlar
Anlayamazlar

Onlar ki, bu yanılgılar üzerine
Yeni bir sığınak, yeni bir yol inşa ederler kendilerine
O yola şiir, O’na da şair derler

Ve ne yazık ki lirik bir edayla sokaklarda koşup oynaması gereken bazı çocukluklar, hüzünlü şiirlere çok erken gömülür, uğurlanırlar

Ben ki, artık büyüdüm çocukluğum, içimdeki bana sahip çıkacak kadar

Hoşcakal

Ben artık büyüdüm hüzünlü çocukluğum, hoşçakal

Hoşçakalın sevdiklerim
Sevmediklerim

Yoluma taş koyanlar
Yolumu aydınlatanlar

Yanıma konmayan her şey

Neşem
Oyuncaklarım
Çocuksu masumiyetlerim

Zamanında yapamadıklarım
Özlemlerim

Küstüğüm
Konuştuğum
Koşup oynadıklarım

Düştüğüm, kalktığım
Canımın yangıları
Dizlerimin yaraları

Öptüm sizi
Hiç öpülmemiş yerlerinizden

Hiç okşanmamış başınızdan
Göz yaşı ile hep bir düğüm gibi
Boynunuza dolaşan saçlarınızdan

Çözdüm, saldım sizi

Hiç anlaşılmayan yanlarınızdan
Tavırlarınızdan
Öfkenizden

Ayıkladım sizi

Bir başınıza iç kanamalarınızdan

Öptüm sizi ey yaralarım

Yerine buruk bir sızı bir de karanfil bıraktım
Gömdüm sizi şiirlerime ey yaralarım

İçimde saf, neşeli, iyi, olan ne varsa
Her şeye rağmen masum/inançlı kalan çocuğu da yanıma alarak
Bu acıklı şarkıdan bir tek kendimi sağ çıkarıp

Gittim ben sevdiklerim
Bir tek kendimle

Vasiyetimdir
Lirik bir şiire gömsünler bizi

Bir başımıza, bir tek kendime bu defa

Özlem SABA