Limon ağacının dibinden zamana bakış

Limonum,
yeşiline şimdilerin sarısı sinmiş.
Her mevsim tazelenirsin sen,
her yaprakta yeniden doğarsın.

Bense,
Senin çiçeklerinde görüyorum:
insan yalnızca eskir zamanla.

Serpilmiş dalların,
genişleyen gövden
eskiyerek gençleşiyorsun,
ben ise eskiyerek tükeniyorum.

Elimde yalnızca an var.
Rüzgâr usulca yüzümü sıyırıp geçiyor,
yağmurdan sonra toprak kokuyor
Bense susuyorum…

ve fincanımdan kahve kokusu sızarken
———- dibindeyim köklerinin
Zamanın gölgesinde…

Taggart sanki fısıldıyor kulağıma geçmişten:
“Vardır, öyleyse gerçektir.”
Evet.
Senin eskirken bir taraftan da yenilenmen,
Benim ise yenilenen zamanda eskimem.

Sen, zamanın döngüsü, doğanın kendi yenilenme gücü.
İnsansa, zamanla sadece eskiler biriktirme…